1. Home
  2. Detail

@annavict0riaaa__: #fyp #emergencycontact #funny #dad

anna
anna
Open In TikTok:
Region: GB
Tuesday 11 February 2025 21:01:10 GMT
2476
73
0
0

Music

Download

No Watermark .mp4 (1.34MB) No Watermark(HD) .mp4 (0.83MB) Watermark .mp4 (1.42MB) Music .mp3

Comments

There are no more comments for this video.
To see more videos from user @annavict0riaaa__, please go to the Tikwm homepage.

Other Videos

#حزن_غياب_وجع_فراق_دموع_خذلان_صدمة #fyppppppppppppppppppppppp #trending #black #blackbtok #tiktok #وجع #فراق #حزن #fypシ゚ #foryou #fyp #viral #🥀🥀🥀 #exploreاكسبلور #trend #ليل_المحمدي #ما_تيجي_نركن_الزعل_وتحكيلي_اللي_فاتني🥺🤍
#حزن_غياب_وجع_فراق_دموع_خذلان_صدمة #fyppppppppppppppppppppppp #trending #black #blackbtok #tiktok #وجع #فراق #حزن #fypシ゚ #foryou #fyp #viral #🥀🥀🥀 #exploreاكسبلور #trend #ليل_المحمدي #ما_تيجي_نركن_الزعل_وتحكيلي_اللي_فاتني🥺🤍
#POV : Si Mr. Sungit at si sioapo *This story is purely a work of fiction. All scenes and events are entirely imaginary and do not depict real-life situations.* Part 2: Y/N’s POV Pilit kong inaliw ang sarili sa pagtulong kay Tita Janice sa pag-aayos ng mga gamit. At least, ‘di ako mukhang patay-tahimik lang sa gilid. Gusto ko na rin maiba ang focus ko. Ayoko na munang isipin sina Mommy at Daddy. Ayoko munang umuwi. “Y/N,” tawag ni Tita habang bitbit ang isang empty water container. “Pwedeng paki-refill ito sa poso? ‘Yung malapit lang sa cottage sa likod ng burol.” Agad akong tumango. “Sige po.” Kinuha ko ang lalagyan. Medyo mabigat pero kaya ko naman. “Jeo, samahan mo si Y/N,” utos ni Tita Janice mula sa may lutuan. “Ikaw din ang lalake diyan.” “Ha? Bakit ako mi?” reklamo agad ni Jeo, hawak pa ang bote ng softdrinks. Napailing ako. “Okay lang po ako, Tita. Kaya ko na ‘to mag-isa.” “Hindi,” sabay sagot ni Tita Janice. “Delikado mag-isa doon. Jeo, dali na.” Sa ayaw at gusto niya, tumayo si Jeo at sinundan ako. Tahimik lang kami sa una. Ni hindi siya tumitingin sa akin. Ako rin, hindi ko na siya pinapansin. Nang marating namin ang poso, agad ko itong binuksan at sinimulang mag-igib. “Saan ka ba talaga galing?” tanong niya, bigla. Hindi nakatingin. Tiningnan ko siya saglit. “Palawan din. Malapit lang. Dito ako lumaki.” “Hmm.” At ‘yon lang. Wala nang kasunod. Parang sinubukan niyang makipag-usap tapos nagsisi. “Bakit ba parang galit ka lagi?” tanong ko habang nilalagyan ng tubig ang container. “Hindi ako galit.” “Talaga? Kasi mukha kang may laging kaaway.” “Hm.” “Bakit ba ganyan ka magsalita? Laging pa-shortcut. Laging ‘hm’, ‘hindi’, ‘wala’, ‘tss’…” “Bakit ba ang dami mong tanong?” asar niyang balik. “Excuse me, hindi ako nagtatanong. Nagtataka lang ako kung paano ka nagkakaroon ng kaibigan kung ganyan ka makipag-usap.” “Hindi ako naghahanap ng kaibigan.” “Figures.” Tahimik. Tapos sabay kaming yumuko para buhatin ‘yung container—nagkadikit ang kamay namin. — Pagbalik namin galing sa poso, pinagpawisan ako nang todo. “Y/N, pahinga ka muna,” sabi ni Tita Janice habang iniaabot sa’kin ang malamig na tubig. “Halata ko, pagod na pagod ka.” Ngumiti ako. Pilit. “Konti lang po. Okay lang po ako.” Pero ang totoo? Hindi ako okay. Simula kagabi pa. Umupo ako sa buhangin, malapit sa bonfire na wala pang apoy. Tahimik lang ang paligid, ‘di tulad kanina. Ang ilan ay nasa dagat na, ang iba nagpapahinga. Napansin kong may papalapit na anino. Hindi na ako tumingin. Alam ko na kung sino. Si Jeo. Umupo siya sa kabilang side ng bonfire—hindi tabi sa akin, pero malapit. Tulad ng dati, wala siyang imik. Naka-hood ulit, At may bandana sa ulo. Mukha siyang gangster. Tahimik kaming dalawa. Ilang minuto. Walang kibuan. Hangin lang at dagat. “Umiyak ka kanina, ‘no?” tanong niya. Hindi diretso ang tingin sakin. Napalingon ako. “Bakit mo natanong?” “Nakita ka ni Mama. Sabi niya… parang ang lungkot mo.” Tumahimik ako. Hindi ko alam kung sasagot ako o iiyak na naman. “Away lang sa bahay,” maiksi kong sagot. “Wala naman ‘yon.” “Kung ‘wala lang ‘yon’, hindi ka sana nag-iisa kanina sa buhangin habang umiiyak.” Napatingin ako sa kanya. Ngayon siya naman ang hindi umiwas. Tumingin ako sa langit. “Minsan kasi… kahit nasa harap mo ‘yung pamilya mo, pakiramdam mo mag-isa ka pa rin.” Hindi siya sumagot. Pero nanatili siyang nakaupo roon. Tahimik lang. Parang… hindi siya sanay sa mga ganitong usapan, pero hindi rin siya umaalis. “Ang weird mo,” sabi ko. “Salamat.” “Luh, Hindi yun compliment.” Asar ko sakanya. Napatawa ako. Kaunti lang. Pero sapat na para gumaan kahit konti ‘yung dibdib ko. “Thank you, Mr. Sungit” sabi ko sakanya. “welcome, siopao” umirap naman ako sakanya… siopao?! Mukha ba akong siopao?! Hindi kami nagbati. Hindi rin kami naging close. Pero sa gabing ‘yon, kahit wala siyang sinabing mabigat o malalim… hindi siya umalis. At minsan, sapat na ‘yon. — #fyp #foryou #jeo #jeoong #agith #ongfam #masid #kamangga #viral #au #story #fypシ #fyp #au #foryoupage
#POV : Si Mr. Sungit at si sioapo *This story is purely a work of fiction. All scenes and events are entirely imaginary and do not depict real-life situations.* Part 2: Y/N’s POV Pilit kong inaliw ang sarili sa pagtulong kay Tita Janice sa pag-aayos ng mga gamit. At least, ‘di ako mukhang patay-tahimik lang sa gilid. Gusto ko na rin maiba ang focus ko. Ayoko na munang isipin sina Mommy at Daddy. Ayoko munang umuwi. “Y/N,” tawag ni Tita habang bitbit ang isang empty water container. “Pwedeng paki-refill ito sa poso? ‘Yung malapit lang sa cottage sa likod ng burol.” Agad akong tumango. “Sige po.” Kinuha ko ang lalagyan. Medyo mabigat pero kaya ko naman. “Jeo, samahan mo si Y/N,” utos ni Tita Janice mula sa may lutuan. “Ikaw din ang lalake diyan.” “Ha? Bakit ako mi?” reklamo agad ni Jeo, hawak pa ang bote ng softdrinks. Napailing ako. “Okay lang po ako, Tita. Kaya ko na ‘to mag-isa.” “Hindi,” sabay sagot ni Tita Janice. “Delikado mag-isa doon. Jeo, dali na.” Sa ayaw at gusto niya, tumayo si Jeo at sinundan ako. Tahimik lang kami sa una. Ni hindi siya tumitingin sa akin. Ako rin, hindi ko na siya pinapansin. Nang marating namin ang poso, agad ko itong binuksan at sinimulang mag-igib. “Saan ka ba talaga galing?” tanong niya, bigla. Hindi nakatingin. Tiningnan ko siya saglit. “Palawan din. Malapit lang. Dito ako lumaki.” “Hmm.” At ‘yon lang. Wala nang kasunod. Parang sinubukan niyang makipag-usap tapos nagsisi. “Bakit ba parang galit ka lagi?” tanong ko habang nilalagyan ng tubig ang container. “Hindi ako galit.” “Talaga? Kasi mukha kang may laging kaaway.” “Hm.” “Bakit ba ganyan ka magsalita? Laging pa-shortcut. Laging ‘hm’, ‘hindi’, ‘wala’, ‘tss’…” “Bakit ba ang dami mong tanong?” asar niyang balik. “Excuse me, hindi ako nagtatanong. Nagtataka lang ako kung paano ka nagkakaroon ng kaibigan kung ganyan ka makipag-usap.” “Hindi ako naghahanap ng kaibigan.” “Figures.” Tahimik. Tapos sabay kaming yumuko para buhatin ‘yung container—nagkadikit ang kamay namin. — Pagbalik namin galing sa poso, pinagpawisan ako nang todo. “Y/N, pahinga ka muna,” sabi ni Tita Janice habang iniaabot sa’kin ang malamig na tubig. “Halata ko, pagod na pagod ka.” Ngumiti ako. Pilit. “Konti lang po. Okay lang po ako.” Pero ang totoo? Hindi ako okay. Simula kagabi pa. Umupo ako sa buhangin, malapit sa bonfire na wala pang apoy. Tahimik lang ang paligid, ‘di tulad kanina. Ang ilan ay nasa dagat na, ang iba nagpapahinga. Napansin kong may papalapit na anino. Hindi na ako tumingin. Alam ko na kung sino. Si Jeo. Umupo siya sa kabilang side ng bonfire—hindi tabi sa akin, pero malapit. Tulad ng dati, wala siyang imik. Naka-hood ulit, At may bandana sa ulo. Mukha siyang gangster. Tahimik kaming dalawa. Ilang minuto. Walang kibuan. Hangin lang at dagat. “Umiyak ka kanina, ‘no?” tanong niya. Hindi diretso ang tingin sakin. Napalingon ako. “Bakit mo natanong?” “Nakita ka ni Mama. Sabi niya… parang ang lungkot mo.” Tumahimik ako. Hindi ko alam kung sasagot ako o iiyak na naman. “Away lang sa bahay,” maiksi kong sagot. “Wala naman ‘yon.” “Kung ‘wala lang ‘yon’, hindi ka sana nag-iisa kanina sa buhangin habang umiiyak.” Napatingin ako sa kanya. Ngayon siya naman ang hindi umiwas. Tumingin ako sa langit. “Minsan kasi… kahit nasa harap mo ‘yung pamilya mo, pakiramdam mo mag-isa ka pa rin.” Hindi siya sumagot. Pero nanatili siyang nakaupo roon. Tahimik lang. Parang… hindi siya sanay sa mga ganitong usapan, pero hindi rin siya umaalis. “Ang weird mo,” sabi ko. “Salamat.” “Luh, Hindi yun compliment.” Asar ko sakanya. Napatawa ako. Kaunti lang. Pero sapat na para gumaan kahit konti ‘yung dibdib ko. “Thank you, Mr. Sungit” sabi ko sakanya. “welcome, siopao” umirap naman ako sakanya… siopao?! Mukha ba akong siopao?! Hindi kami nagbati. Hindi rin kami naging close. Pero sa gabing ‘yon, kahit wala siyang sinabing mabigat o malalim… hindi siya umalis. At minsan, sapat na ‘yon. — #fyp #foryou #jeo #jeoong #agith #ongfam #masid #kamangga #viral #au #story #fypシ #fyp #au #foryoupage
no pole #fyp
no pole #fyp
#fyp
#fyp


#CapCut #fyp #foryou #foryoupage #fyppppppppppppppppppppppp
#CapCut #fyp #foryou #foryoupage #fyppppppppppppppppppppppp

About

Legal