@importadorambplus: 🥶ADIÓS AL FRÍO🥶✨$ 14.99✨ Handy Heater, #MiniCalefactor Portátil Temperatura Regulable + Temporizador 📲Pedidos: 0989164574 📍#Cuenca ubicación👉 https://goo.gl/maps/tT59sCd3swkjKVQ98 Dirección: Av. Isabel la Católica y Miguel de Cervantes. Especificaciones: ✅ [#Fácil #uso]: El innovador calentador está hecho para su comodidad. Simplemente conecte en cualquier toma de corriente para un calentamiento rápido y fácil. ✅ [#Pantalla #digital]: Cuenta con una pantalla digital para ajustar la temperatura de 15°C a 32°C. También cuenta con un temporizador programable de hasta 12 horas. ✅ [#Sistema #inteligente]: Sistema de calefacción inteligente energética, cuenta con una potencia de 400 vatios, con discos de cerámica interna para subir la temperatura ambiental en un espacio de hasta 23 m². ✅ [#Diseño #compacto]: El tamaño compacto de 21 cm de largo × 15 cm de ancho × 12 cm de grosor, le permite llevarlo a cualquier sitio. ✅ [Más detalles]: Peso: 400 g. Velocidad aire baja o alta. Uso posición vertical o horizontal. Voltaje nominal: 110-240 V. Potencia nominal: 400 W. ⚠️ Precaución: Evite tocar la parte frontal metálica.
![#pov : crush mo si jeo, and hindi ka pinapansin… until may pumorma sayo... (part 31.) (y/n’s pov) after that hug, para akong nalunod sa sarili kong emosyon. ramdam ko pa rin yung bigat ng yakap niya sa balikat ko, yung init ng palad niya sa likod ko, at yung paghinga niya na parang matagal niyang tiniis bago siya umamin na “i missed you.” para akong nahulog ulit sa bangin na pinilit kong akyatin ng dalawang taon. hindi ko alam kung paano aatras. hindi ko alam kung kaya ko bang tingnan yung mukha niya nang hindi bumabalik lahat ng sakit. pero he was there—steady, calm, at parang buo na yung loob niya this time. wala nang iwas, wala nang cold walls. “y/n,” he whispered, almost afraid na baka tumakbo ako ulit. napalunok ako. “hmm?” “naalala mo nung gabi… sinabi ko sayo na hindi kita kayang ipursue?” nabitawan ko yung hininga ko. parang kinuryente yung buong katawan ko. syempre naalala ko. paano ko makakalimutan yung gabing umulan, yung gabing tumalikod siya, yung gabing iniwan niya akong basang-basa ng luha at ulan. “oo,” sagot ko, mahina. “hindi ko makakalimutan yun.” he looked down for a second, then lifted his eyes back to mine. “akala mo siguro… kasi hindi kita gusto. akala mo wala akong naramdaman. pero, y/n, totoo lang… ikaw yung una kong gusto, ikaw yung huli, ikaw pa rin hanggang ngayon.” bumilis tibok ng puso ko, pero kasabay nun, mas bumigat yung lalamunan ko. “natakot lang ako,” he confessed, voice cracking slightly. “natakot ako kasi hindi ako sapat. natakot ako na hindi ko kaya lahat ng deserve mo. kasi alam kong deserve mo yung mundo, yung lahat ng magagandang bagay, yung taong kaya kang ipaglaban kahit ano pa mangyari. at nung time na yun… hindi ko pa kaya. hindi ko pa kaya ibigay lahat ng yun sayo.” napakagat ako ng labi, ramdam ko na tumutulo na yung luha ko. “kaya iniwan kita. kasi akala ko… mas tama na hindi ko sayo ipilit yung sarili ko. akala ko mas tama na hayaan kitang magfocus sa future mo. pero tangina, y/n, everyday na wala ka… parang kulang lahat. kahit anong gawin ko, kahit saan ako pumunta… ikaw pa rin yung nasa dulo ng isip ko. ikaw yung lagi kong naaalala.” hindi ko na mapigilan. iyak na talaga ako. yung tipo ng iyak na halos hindi ka makahinga. “jeo…” bulong ko, halos maputol boses ko. he stepped closer, his voice trembling but sure. “i gave up my dream school. nagtrabaho ako, nag-ipon, naghanap ng paraan para makaabot dito. hindi dahil gusto kong patunayan na kaya ko. pero dahil gusto kong maging better for you. kasi alam ko kung gaano ka ka-better for me. gusto kong higitan yung pagmamahal mo sakin.” napahawak ako sa dibdib ko, kasi ang sakit at ang sarap marinig ng mga salitang yun at the same time. two years. two years kong tinatanong kung bakit. two years na hindi ko maintindihan kung anong kulang sa’kin. ngayon lang, ngayon lang siya nagsalita. “bakit hindi mo sinabi noon?” halos pasigaw kong tanong. “bakit pinili mo akong saktan ng ganun?” his jaw tightened. his eyes glistened. “kasi ang duwag ko. kasi natakot ako. pero ngayon, ayoko na ulit palampasin. y/n… can you… can you give me another chance?” hindi siya humihinga habang nakatingin sakin, para bang yung buong mundo niya nakasalalay sa sagot ko. “kahit maliit lang. kahit magsimula ulit tayo sa simula. please… let me love you this time. let me try again.” he inched closer, eyes never leaving mine. “second chance lang. yun lang hinihingi ko. kasi kahit anong mangyari… ikaw pa rin, y/n. ikaw at ikaw lang.” and there i was, standing in front of him, tears streaming endlessly, my whole body shaking. gusto kong sumigaw ng oo. gusto kong tumakbo sa kanya, yakapin siya ulit at hindi na bumitaw. pero may takot pa rin. may kaba. kasi paano kung masaktan ulit ako? paano kung bumalik ulit sa dati? pero sa ilalim ng lahat ng luha, lahat ng sakit, lahat ng alaala… may isang boses sa loob ko na paulit-ulit na nagsasabi: ikaw pa rin, jeo. ikaw pa rin ang tahanan ko. i looked at him at the eyes. “yes jeo, always yes.” [ #jeremiahemmanuelong #jeremiahong #jeoong #fyp ]](/video/cover/7548833038826753296.webp)
