@sereinfff: Çox qəribədir. İnsan yaşamayana qədər heç bir hissə bələd olmur. Məsələn, mən əvvəllər həmişə düşünərdim: “içində fırtınalar qopsa da, səssiz necə qala bilərsən?!”. Elə də gözəl qalınarmış ki:) Qoysalar ah-nalən yeri göyü titrədər, amma sən bağrına odlu daş basıb, ürəyini közərdirsən. Sanki, ürəyinin tam içində, şüşə qırıqları var. Hər nəfəs aldıqca batır, deşir, qanadır. Danışa bilmirsən, üsyan edə bilmirsən, hönkürtü ilə qışqırıb, ağlaya bilmirsən. Sadəcə susursan və gözündən o səssizliyin fəryadı olan yaşlar yavaşca axır yanağına. O istiliyi hiss etdikcə, daha da nəfəsin kəsilir. Düşünürsən: “Allahım, axı niyə?” Cavab yox, sükut var, ağrılar var, qanayan yaralar var, həsrət var, çiynində daşıdığın yüklər var. Amma cavab yox..