Bəzən elə bilirsən ki, bu həyat sənə aid deyil. Sadəcə baxırsan insanlar gedir, gəlir, gülür, danışır. Sənsə susursan. Nə deyəcəyini bilmirsən, çünki içində bir dünya var, amma o dünyada səssizlik höküm sürür. İçində dağ boyda hisslər var, amma dilin susur. Danışsan, ya başa düşməyəcəklər, ya da heç eşitməyəcəklər. Ona görə də danışırsan öz-özünlə. Bəlkə bir divarla, bəlkə bir kölgəylə. Və səncə o səssizlik səni daha yaxşı anlayır. Bir vaxtlar güldüyün yerlərə baxırsan, indi heç nəyin dadı yoxdur. İnsanlar deyir, "hər şey düzələcək", amma sən artıq düzəlmək istəmirsən. Sən sadəcə yorulmusan. Qorxmamısan, ümidsiz də deyilsən. Sadəcə bezmisən. Döyüşməkdən, özünü sübut etməkdən, həmişə güclü görünməkdən bezmisən. Sənə "nə var, nə yox?" deyirlər, sən də "hər şey yaxşıdır" deyirsən. Amma yaxşı deyil. Sadəcə başa salmaqdan usanıbsan. Çünki kiminsə səmimi dinləmədiyini çoxdan bilirsən. Və bəzən bu dünyada yaşamaq deyil də, sadəcə mövcud olmaq hissi bürüyür səni. Gözlə görürsən, amma içində heç nə dəyişmir. Heç kim bilməz nə qədər susduğunu, nə qədər dözdüyünü. Sən içində qırılıb, xaricində gülümsəyənlərdənsən. Və bütün bunlara baxmayaraq hələ də ayaqdasan. Çünki sən qaranlığın içində alışan bir işıq kimisən. Bəlkə də özü üçün yox. Amma hardasa, kiminsə qaranlığına bir az işıq olmaq üçün yaşayırsan... #emnabsvv - @emnabsvv