เสียงปืนจากแนวชายแดนยังไม่เงียบลงดี ความตึงเครียดระหว่างประเทศไทยและกัมพูชายังตอกลึกลงในใจคนทั้งสองฝั่ง ทหารไทยหลายหน่วยกระจายกำลังประจำพื้นที่ เสียงรถถัง เสียงเครื่องบินลาดตระเวน และเสียงวิทยุสื่อสารดังสลับกันตลอดทั้งวันและคืน ผู้คนในพื้นที่ต่างพากันอพยพ สัตว์เลี้ยงในหมู่บ้านต่างตื่นตกใจ วิ่งเตลิดหนีเสียงระเบิด ทว่าท่ามกลางความโกลาหลนั้น กลับมีสุนัขพันธุ์ทางตัวหนึ่ง… สีขาวอมเทา ตัวไม่ใหญ่ไม่เล็กนัก ยืนอยู่กลางค่ายทหารอย่างไม่ไหวติง มันไม่เคยหนี มันไม่เคยหันหลังให้เสียงปืน มันอยู่ตรงนั้น เคียงข้างพี่ๆ ทหารไทยทุกคน ตั้งแต่วันแรกที่กองร้อยมาตั้งฐาน จนถึงวันที่สถานการณ์ตึงเครียดถึงขีดสุด จนกระทั่งวันสำคัญก็มาถึง… วันที่ประเทศไทยสามารถยึดพื้นที่ยุทธศาสตร์ “ภูมะเขือ” คืนจากการรุกรานได้สำเร็จ “ขึ้นไปปักธงไทยกันเถอะ” นายทหารนายหนึ่งกล่าว ก่อนจะพยักหน้าให้อีกคนเดินตามขึ้นไปพร้อมธงชาติไทยผืนหนึ่งที่โบกไสว สุนัขตัวนั้นวิ่งนำไปก่อน เหมือนรู้หน้าที่ของมันใเสียงลมหายใจของทั้งสาม มนุษย์สอง คน สุนัขหนึ่งตัว จังหวะเท้าเหยียบหินกรวดคละเสียงกับลมหายใจเต้นถี่ พวกเขาทั้งสามไปถึงยอดภูในเวลาไม่นาน มือของพี่ทหารค่อยๆ เริ่มปักลงบนพื้นหินแกร่งของแผ่นดินไทยที่เพิ่งช่วงชิงคืนมา แต่ก่อนที่ธงจะปักได้สนิท… “โฮ่ง!”เสียงเห่าสั้นแหลมของเจ้าสุนัขทำให้ทั้งสองทหารชะงักมันเงยหน้าขึ้น กระโดดออกไปข้างหน้า ร่างของมันแข็งตึง ขนตั้งชันหางชี้ตรง ร่างเล็กนั้นเฝ้ามองไปข้างหน้า หูมันกระดิก ราวกับจับเสียงบางอย่างที่มนุษย์ไม่มีทางได้ยิน “หมอบ!!” หนึ่งในทหารตะโกนลั่น ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนสามนัดดังขึ้นพร้อมกันจากฝั่งตรงข้ามกระสุนพุ่งมา โชคดีที่ทหารทั้งสองหมอบได้ทันเวลา เพราะเสียงเห่าของเจ้าสุนัขตัวนั้น แต่ท่ามกลางหมอกปืนที่จางไป สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ ร่างของมัน ที่ค่อยๆ ทิ้งตัว ล้มลงกลิ้งจากขอบหินสูง…ไปนอนแน่นิ่งอยู่เบื้องล่าง “ไอ้จ๋า!!” เสียงทหารคนหนึ่งตะโกนสุดเสียง น้ำตาของเขาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว “อย่าเพิ่งลงไป!” อีกคนร้องห้าม เขากัดฟันแน่น ฝืนไม่ให้หัวใจที่ร้าวระบม วิ่งลงไปในตอนนี้… เพราะพวกเขา…ต้องปักธงให้สำเร็จ เขาสูดลมหายใจลึก แล้วจับเสาธงแน่นขึ้นกว่าเดิม พร้อมเสียงหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะระเบิด ผืนธงไตรรงค์ถูกปักลงอย่างสง่างาม บนแผ่นดินที่เรียกว่าภูมะเขือ “เราเอาคืนมาแล้ว…” เมื่อภารกิจสำเร็จ พวกเขาทั้งสองวิ่งลงไปพร้อมกัน ดิ่งตรงไปหาร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่เบื้องล่าง ร่างสุนัขตัวนั้นนอนสงบนิ่ง ดวงตาหลับสนิท ไม่มีเสียงหอบ ไม่มีการกระดิกหางอย่างเคย “เจ้าจ๋า… ขอบใจเจ้ามากนะ” เสียงทหารคนหนึ่งพูดแผ่วเบา มือเขาสั่นตอนเอื้อมไปลูบหัวมัน “ถึงแกจะเป็นแค่หมา… แต่แกก็เป็นผู้กล้าที่สุด” อีกคนพูดพร้อมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ทหารทั้งสองค่อยๆ คลี่ธงชาติไทยผืนเล็ก คลุมร่างสุนัขผู้ซื่อสัตย์อย่างช้าๆมีเสียงรองเท้าทหารที่วิ่งเข้ามาใกล้ กลุ่มพี่ๆ ทหารทยอยมารวมกัน แสดงความเสียใจและไว้อาลัยให้สุนัขผู้กล้าตัวนั้น ไม่มีใครพูดอะไรมีเพียงความเงียบ และเต็มไปด้วยความเศร้าและความภาคภูมิใจไปพร้อมๆกันพวกเขาตั้งใจจะฝังมันไว้ ณ จุดหนึ่งบนภูมะเขือ พร้อมกับทำป้ายหินเล็กๆ จารึกไว้ว่า “หนึ่งผู้กล้าที่อุทิศชีวิตเพื่อภูมะเขือ” แม้จะไม่มีเครื่องแบบ ไม่มีเหรียญตรา แต่หัวใจของผู้กล้าตัวนี้ ไม่แพ้ทหารคนไหนในโลกใบนี้เลย…” . ท้ายที่สุดหมาก็เป็นเพื่อนยามยาก ที่ไม่เคยปล่อยให้เราเดียวดาย…ตราบวันสุดท้ายของชีวิตมัน - - - - - - - The end Cr.Tangkwa หลอนจากเรื่องจริงStoryDog🐾 #ภูมะเขือ #ทหารไทยปักธงที่ภูมะเขือ #หมาจร #หมาจ๋า #ทหาร #ประเทศไทย🇹🇭 #เปิดการมองเห็น - @sri_kai_kai