@penrokarai: ขิมเริ่มต้นชีวิตใหม่ในบ้านหลังใหญ่ที่ไทธัชเป็นเจ้าของ ทั้งที่เขาไม่ได้เอ่ยคำหวาน ไม่เคยบอกว่าชอบ ไม่เคยบอกว่ารัก แต่การซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่ การวางถ้วยขนมลงตรงหน้า การรออยู่หน้าร้านขายพวงมาลัยตอนเย็นพูดแทนหมดทุกอย่าง จากวันนั้น จนถึงวันนี้… มีเด็กห้าคนวิ่งเล่นอยู่ในบ้าน และไทธัชไม่เคยปล่อยมือจากขิมเลยสักวันเดียว หลังจากขิมย้ายเข้าบ้านหลังใหญ่ ไทธัชให้เขาอยู่ชั้นบนข้างห้องทำงาน มีห้องน้ำส่วนตัว มีเตียงใหญ่ มีผ้าปูที่นุ่มจนขิมเผลอกอดมันแน่นด้วยความไม่คุ้น ทุกวันขิมจะตื่นก่อนใคร ทำกับข้าว เตรียมดอกไม้ วางไว้ในแจกันหน้าห้องไทธัช และในวันว่าง เขาจะทำขนม กล้วยบวชชี ข้าวเหนียวเปียก มะพร้าวแก้ว ทั้งหมดนั้นไม่มีใครสั่งให้ทำ เพราะเขารู้สึกว่า พี่ไทธัช… ให้มามาก ขิมไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าไทธัชเลยสักครั้ง แต่เขาจำได้ทุกอย่างที่ไทธัชทำให้แม้จะไม่มีคำพูดเลยสักคำ จนวันหนึ่ง ไทธัชเอ่ยขึ้นขณะมองหน้าขิมเงียบ ๆ หลังทานข้าวเย็นด้วยกัน “เธอจะอยู่กับฉันไปเรื่อย ๆ ได้ไหม” สิบเจ็ดปีผ่านไป ขิมมีลูกกับไทธัชห้าคน คนโตชื่อ “ทัพ” เป็นพี่ชายที่นิ่ง เงียบ ขรึม เดินตามพ่อทุกฝีก้าว “ไทม์” เป็นแฝดคนโต ใจดี เเต่ดุเป็น ดุก็เงียบไม่เคยตีใคร “ทรี” แฝดคนรอง ใจดีเกินไปจนขิมต้องเตือนบ่อยว่าอย่าให้ใครเอาเปรียบ แต่ถ้าโมโหขึ้นมา หน้าตาเหมือนไทธัชไม่มีผิด “ทีม” แฝดคนกลาง ช่างคิด มีเหตุผล เป็นเด็กที่พูดน้อยแต่พูดแล้วหนักแน่นเเต่อย่าให้ใครมาถึงตัวเชียวขี้รำคาญ “ธิชา” ลูกสาวคนสุดท้อง น่ารัก สดใส เหมือนขิมตอนอายุสิบหกไม่ผิด “ทัพ ไปตามไทม์มาทานข้าวด้วยครับลูก” “มันเล่นอยู่ตรงสวนครับป๊า” “พากันเรียกมาให้ด้วย” “…ครับ” “ธิชา ช่วยแม่จัดช้อนส้อมหน่อยค่ะลูก” “ได้ค่ะหม่าม้า! หนูเอาอันลายหมีนะคะ” “ได้สิคะ ลายหมีของธิชาอยู่ในลิ้นชักล่างค่ะ” “ทีมอยู่ไหนคะพี่ขิม” “อยู่ในห้องอ่านหนังสือครับลูก น่าจะทำการบ้านอยู่ เดี๋ยวทรีไปเรียกให้เเม่นะครับ” “…ไม่ต้อง เดี๋ยวไปเอง” “ทรีจะช่วยหม่าม้าไหม” “ผมปอกส้มได้ครับพี่ขิม” “ยังจะเรียกพี่ขิมอีกหรอเด็กซน” “ก็เเม่ยังสวยนี่ครับเรียกพี่ดีกว่า” ”มีเราคนเดียวนี่เเหละทรีที่เรียก ปากหวานจริงๆ“ “…ใจดีเหมือนแม่มัน” “พี่ธัชว่าอะไรนะครับ” “…ไม่มีอะไร” มื้อเย็นของครอบครัว “ทัพยิ้มอะไร” “ไม่มีครับป๊า แค่…ทีมบอกว่าแม่ทำหมูแดดเดียวเหมือนที่เคยซื้อหน้าวัดเป๊ะ ๆ” “แม่เคยขายหน้าวัดนี่ครับ” “แม่ขายอะไรอีกอะ” “พวงมาลัย ขนมด้วยครับ” “จริงหรอครับป๊า” “…อืม” “แม่เก่งมากเลยอะ” “…เก่งที่สุดแล้ว” “พูดขนาดนี้แม่เขินนะคะพี่ไทธัช” “…พูดความจริง” [กลางคืน ลูกหลับแล้ว เหลือขิมกับไทธัช] “วันนี้ธิชาเอาแจกันมาวางหน้าห้องพี่ด้วยนะครับ บอกว่าอยากเหมือนแม่” “…ดี” “หนูเห็นแล้วก็ใจสั่นนะ” “ทำไม” “พี่…ไม่เคยพูดคำว่ารักหนูเลยเเต่หนูเข้าใจ” “…เธอรู้ใช่ไหม” “รู้ครับ” “งั้นก็พอแล้ว” “แล้วลูกล่ะครับ ใครเข้าใกล้พี่เยอะที่สุด” “…เมื่อคืนธิชานอนซุกอกฉัน” “แล้วพี่ทำไงครับ” “…ลูบหัวเขาเบา ๆ จนหลับ” “…ลูกสาวเเหละครับอยากอ้อนพ่อ ส่วนลูกชายก็ไม่กล้าหรอกเขินกัน นิสัยเหมือนพี่ทั้งนั้น” “เเต่ฉันรักลูกฉันทุกคนเหมือนกันไม่เคยลำเอียงให้ลูกผู้หญิงมากกว่าหรือลูกคนไหนมากกว่า อะไรที่เขาขอเเล้วฉันคิดว่าสมควรที่จะได้ฉันก็ให้หมดทุกคน” “ฮ่า ฮ่า คุณพ่อตามใจลูกเเบบนี้ตั้งเเต่ลูกๆสามขวบเเล้วเเหละ” “อืม…ขอบใจที่ไม่เคยไปจากฉัน” “…หนูก็ขอบคุณที่พี่พาหนูมาเจอสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว” “…บ้านนี้ไม่ใช่ของฉันคนเดียว มันเป็นของเธอด้วย” “มันเป็นของเราครับพี่ไทธัช” ในบ้านหลังนี้ ไม่มีเสียงตะคอก ไม่มีแววตาเย็นชา ไม่มีคำว่า “ไม่รัก” อยู่เลย มีแต่เสียงของเด็ก ๆ ที่เรียก “ป๊า” ด้วยแววตาเชื่อมั่น มีมือของขิมที่ยังคงร้อยพวงมาลัยทุกเช้า วางไว้หน้าห้องไทธัชเสมอ มีมือของไทธัช ที่แม้จะหยาบ แต่ก็ยังยกผ้าห่มให้ลูกทุกคืน ไม่มีคำว่า “รัก” ที่เอ่ยออกมาเลยในบ้านหลังนี้ แต่ทุกคนรู้ดีว่ามันอบอุ่นกว่าบ้านไหนในโลก #markhyuck #foryou #ฟิคnct #ฟิคสั้น #fyp

โพไหนไม่สน

Open In TikTok:

Region: TH

Thursday 31 July 2025 04:19:54 GMT