@_suskunum_34: Birini gördüm, Gözleri koca bir uçurum, İçine bakınca Bin parçaya bölünüyordu insan. Yıkıldığını belli etmemek için Dudaklarına sahte bir gülüş asmıştı, Ama kalbinden yükselen sessizlik Her şeyden daha gürültülüydü. Artık o da biliyor, Zamanın geri dönmediğini, Neşesinin gömüldüğü o günün Bir daha doğmayacağını. Her kahkahası, Boğazına düğümlenen bir çığlık, Her adımı, Kendi mezarına atılan bir kürek toprağıydı. Karanlık sokaklarda Kendi gölgesine bile yabancı, Aynalara bakarken Yüzünden çok, kaybolmuş gençliğini görüyordu. Birini gördüm, Yalnızlığın zincirleriyle bağlı, İsyanı içinden taşsa da Kelimelere sığdıramayan... Ve fısıldıyordu karanlığa: “Artık hiçbir şey Eskisi gibi olmayacak. Çünkü benden çalınan o gülüşü Ne zaman, Ne de hayat geri getirecek.”