@jamesanfone: เบื้องหลังงงงง #fyp #fypシ #food #ทำอาหาร #เจมส์แอนโฟเน

James Anfone Channel
James Anfone Channel
Open In TikTok:
Region: TH
Thursday 04 September 2025 11:18:13 GMT
103277
9219
34
63

Music

Download

Comments

iamkaykun
K :
i can't cook....
2025-09-28 12:30:33
0
tiniee3
Tin Ieeเต้ :
เจอหน้าก็รักน้องเเล้วเ❤️
2025-09-08 14:05:30
1
user61181813411321
อาทิตย์ :
พี่รู้จักเมียคาริฟาด้วยเหรอ(😏😏😏)
2025-10-22 20:02:30
0
.usertxn
.usertxn :
ดีที่จบด้วยคำว่าอร่อย
2025-09-04 11:26:33
0
joe_ey.1
JOeyตะแนวMAN :
2คับบบ
2025-09-04 11:22:41
11
z.earth.x2
Z Earth X2 :
ทัน
2025-09-04 11:20:26
0
matang.ps
Apple :
1
2025-09-04 11:28:07
0
kant.story
เลื่อยน้อยคอยเล่นคุณ𒆙 :
ohhhhh~~~ 😯😯😯😯😯
2025-10-20 15:22:52
0
im_yuri8
นวิน - Nawin_รีวิว :
แนะนำเตาที่ใช้หน่อยค่ะ
2025-09-04 11:27:44
0
kwanchanokongsara
kwanchanokongsara :
แต่สรุปแล้วน้าขวัญงงว่าเจมส์พูดเรื่องอะไร 555😂😅🥰
2025-09-04 16:32:36
6
gorebox_8381
BY:GB :) :
เห็นแล้วหิวเลยอยากกิน😭🔥
2025-09-04 11:23:13
0
poo_1629
poo :
น่ารักดีอะ😁😁😁
2025-09-20 17:30:41
0
phikunphaophanpho
喜欢泰国♥️♥️ :
คริปจบไวมาก
2025-10-20 23:56:43
1
jingjringjring
กินเก่ง ตลก ผิวดี :
หิว
2025-09-04 16:59:05
0
tan.277
𝓚𝓪𝓷𝔂𝓪𝓻𝓪𝓽 •° :
พี่เล่าเรื่องได้ซิคม่ามาก
2025-09-04 11:49:00
0
rachatathansri
มาดิคั๊ฟ :
ทัน
2025-09-04 11:27:13
0
rainveil1
Rainveil :
ทำไมหม้อไม่มีที่จับกันร้อนที่มันเป็นสีดำๆหรอครับหรือพี่เอาออก
2025-10-20 19:14:22
2
chick_chick_jimin
🇹🇭chick_chick_jimin#pt2🐤🐤 :
คำสุดท้าย "เหมาะ" 😂😂
2025-09-06 03:17:17
42
kwanchanokongsara
kwanchanokongsara :
ปัจจุบันนี้อเจมส์ก็เหมือนมีลูกอยู่แล้ว 2 คน อิ อิ😂🥰
2025-09-04 16:30:39
0
user71240977978650
วิน วิน :
😁
2025-10-22 01:17:30
0
.1568971
ก ย 15 ทากันยุง🦟 :
😂🤣
2025-09-21 11:31:57
0
lucky_5352
lucky_5352 :
🥰
2025-09-10 23:40:17
0
user450019201
ภัคจิรา pakjir🌲 :
😅🤣
2025-09-06 01:53:39
0
pui_puis_rises
กำลังโหลด....99% :
🤣🤣🤣
2025-09-05 08:04:04
0
natthathida.phakd
Natthathida Phakdinual :
🙏🏻😁
2025-09-04 11:23:47
0
To see more videos from user @jamesanfone, please go to the Tikwm homepage.

Other Videos

Hoje… dois meses. Dois meses sem ouvir a voz da minha mãe. Sem aquele “me avisa quando chegar”, sem o cuidado disfarçado de bronca, sem aquele olhar que dizia tudo sem precisar de palavras. Eu pensei que com o tempo a dor fosse dar uma trégua. Mas tem dias que ela aperta ainda mais. Às vezes no silêncio, às vezes no meio do caos. E hoje foi um desses dias. Dois meses e ainda parece que foi ontem. Ainda me pego achando que vou ver o nome dela piscando no celular, ou que vou escutar o som dos passos dela pela casa. Mas o que ficou foi o eco da ausência. Tem coisa que a gente nunca está pronto. E perder mãe é uma delas. É uma ferida que ninguém vê, mas que rasga por dentro. E mesmo com o mundo girando, mesmo com a vida pedindo pra continuar, tem uma parte de mim que ficou parada lá… naquele dia. Naquele último olhar, naquele último toque, na sensação de impotência que me consome até hoje. A mãe era minha base. Minha referência. A única pessoa que me enxergava por completo, mesmo quando eu tentava me esconder. Ela me conhecia no olhar. E agora, viver sem essa presença tão forte é como andar com um pedaço faltando. Mas ao mesmo tempo, é nela que eu busco força. No que ela me ensinou, no amor imenso que deixou aqui, na forma como ela enfrentava a vida. Porque se tem algo que ela nunca deixou de fazer foi lutar. Por nós, por ela, por tudo. E é isso que eu tento carregar mesmo falhando, mesmo quebrando às vezes. Eu prometo, mãe… que vou continuar lutando. Por mim, por tudo que a gente sonhou junto. Eu ainda vou ser um médico do jeito que a senhora sempre acreditou que eu podia ser. Não só bom tecnicamente, mas bom de verdade… do tipo que acolhe, que escuta, que cuida com o coração. Porque foi isso que a senhora sempre me ensinou: cuidar com amor. E eu vou fazer isso, mesmo com o coração em pedaços. Porque eu quero continuar sendo o seu orgulho, mesmo sem você aqui pra me dizer isso com aquele sorriso cheio de brilho nos olhos. Hoje faz dois meses. E eu só queria poder dizer:
Hoje… dois meses. Dois meses sem ouvir a voz da minha mãe. Sem aquele “me avisa quando chegar”, sem o cuidado disfarçado de bronca, sem aquele olhar que dizia tudo sem precisar de palavras. Eu pensei que com o tempo a dor fosse dar uma trégua. Mas tem dias que ela aperta ainda mais. Às vezes no silêncio, às vezes no meio do caos. E hoje foi um desses dias. Dois meses e ainda parece que foi ontem. Ainda me pego achando que vou ver o nome dela piscando no celular, ou que vou escutar o som dos passos dela pela casa. Mas o que ficou foi o eco da ausência. Tem coisa que a gente nunca está pronto. E perder mãe é uma delas. É uma ferida que ninguém vê, mas que rasga por dentro. E mesmo com o mundo girando, mesmo com a vida pedindo pra continuar, tem uma parte de mim que ficou parada lá… naquele dia. Naquele último olhar, naquele último toque, na sensação de impotência que me consome até hoje. A mãe era minha base. Minha referência. A única pessoa que me enxergava por completo, mesmo quando eu tentava me esconder. Ela me conhecia no olhar. E agora, viver sem essa presença tão forte é como andar com um pedaço faltando. Mas ao mesmo tempo, é nela que eu busco força. No que ela me ensinou, no amor imenso que deixou aqui, na forma como ela enfrentava a vida. Porque se tem algo que ela nunca deixou de fazer foi lutar. Por nós, por ela, por tudo. E é isso que eu tento carregar mesmo falhando, mesmo quebrando às vezes. Eu prometo, mãe… que vou continuar lutando. Por mim, por tudo que a gente sonhou junto. Eu ainda vou ser um médico do jeito que a senhora sempre acreditou que eu podia ser. Não só bom tecnicamente, mas bom de verdade… do tipo que acolhe, que escuta, que cuida com o coração. Porque foi isso que a senhora sempre me ensinou: cuidar com amor. E eu vou fazer isso, mesmo com o coração em pedaços. Porque eu quero continuar sendo o seu orgulho, mesmo sem você aqui pra me dizer isso com aquele sorriso cheio de brilho nos olhos. Hoje faz dois meses. E eu só queria poder dizer: "mãe, tá doendo". E ouvir ela responder: "vai passar, meu filho… eu tô aqui." Mas agora, só me resta acreditar que, de algum jeito, ela ainda tá. Em mim. Ao meu redor. No que eu faço, no que eu me torno. E que um dia, quando a saudade for menor que o amor, talvez eu consiga sorrir sem que escorra lágrima junto. Te amo pra sempre, mãe. E sinto sua falta todos os dias. – Igor #luto #fyp

About