Story 3 - Part 3 The moment I stepped out into Palawan, ramdam ko agad yung halo ng init ng araw at preskong hangin. I quickly put on my shades and facemask, hoping no one would recognize me. Ayokong malaman ng mga tao na nandito ako sa Palawan dahil paniguradong may masasabi na naman sila. Habang naglalakad papunta sa arrival area, nag-ring ang phone ko. Manager: “Y/N, nasa hotel ka na ba? Please, do everything para maayos to. This collab with Jeo is your chance, okay? I’m trusting you.” Napabuntong-hininga ako, ramdam ko yung bigat ng responsibilidad na nakapatong sa balikat ko—not just for my career, but for the reputation I needed to restore. Y/N: “Yes. I know what to do. I won’t let you down this time.” Binaba ko ang tawag nang makarating ako sa arrival area. Inaantay ko yung service na provided ng hotel. Habang nakatayo ako sa gilid, may grupo ng teenager na biglang lumapit. Girl: “Ikaw si Y/N, right? Puwede magpa-picture?” Excited siyang lumapit, hawak ang phone. My chest tightened. Not this time, please. Hindi pa ako comfortable… lalo na knowing na may issue pa ako ngayon. Y/N: “Next time na lang, promise.” Pero imbes na tumigil, dumadami pa ang tao sa paligid. Agad kong sinuot ang hoodie at inayos ang facemask ko, ramdam ko na kumakabog ang dibdib ko. After all the bashing, mas lumala lang yung anxiety ko. Maya-maya, may biglang humawak sa braso ko at hinila ako palayo. Jeo: “Let’s go. Bilisan mo bago pa dumami ang tao.” Napakabilis ng pangyayari. Bago pa ako makapag-react, nakapasok na ako sa isang puting Raptor. Sumakay agad si Jeo sa driver’s seat at isinara ang pinto. Y/N: “Bakit nandito ka?” tanong ko, nagtataka. Jeo: “Kasi collab partner kita. Pag may nangyari sa’yo, kargo kita.” Y/N: “Jeo, I can take care of myself.” Ngumiti siya, nakataas ang kilay, halatang nang-aasar. Jeo: “Really? Eh kanina halos hindi mo na alam gagawin mo. You don’t even thank me for saving you.” I rolled my eyes and stayed silent. He was acting like nothing happened, like he didn’t ghost me 5 months ago. Part of me wanted to ask him what happened, demand an explanation… but the way he looked at me, it was as if he didn’t care at all. Tahimik at awkward ang ilang oras na biyahe hanggang sa nakarating kami sa hotel. Nagulat ako nang biglang lumapit ang mukha ni Jeo sa akin Y/N: Excuse me? Iniwas ko ang mukha ko. Tinanggal lang pala niya ang lock ng seatbelt ko. Jeo: “Kung ano-ano iniisip mo.” Natawa siya nang mahina. Uminit ang pisngi ko. Ang kapal talaga. I grabbed my bag and pushed the door open. Sumunod siya agad, dala ang maleta at gamit ko. Hindi ko siya tiningnan, pero ramdam ko yung smirk niya habang naglalakad kami papasok sa lobby. Sa loob ng hotel, ramdam ko ang mga mata ng ilang tao na nakatingin sa amin. Napayuko ako at umiwas ng tingin. Jeo: “Relax, miss collab partner. You’re safe here. As long as I’m around, you don’t have to be scared.” Hearing those words, I felt a bit of relief, a calm I hadn’t felt in a while. After check-in, dumiretso kami sa elevator. Kinuha ko yung mga gamit ko kay Jeo at pumasok sa elevator. Y/N: “You can go now. Wag mo na akong ihatid sa room.” Jeo: “Alright. Go rest, we have a long day ahead tomorrow.” Bago magsara ang elevator, kumaway si Jeo at nagsalita. Jeo: Don’t drown yourself in hate comments. You’re more than what they say. He smiled, and the elevator doors finally closed. #jeo #jeoong #jeremiahong #ongfam - @serenemoons_