He Just Loves Me Because I Look Like Her – Part 6 It was a quiet Sunday afternoon. YN and Jeo sat on a bench, sharing coffee and laughter—the kind that wasn’t forced anymore. For the first time, it felt like peace. Until Jeo’s phone rang. He didn’t answer. But when he looked at the screen—his face changed. YN noticed. “Is everything okay?” He hesitated… then said, “It’s Camille.” Hindi patay si Camille. Hindi rin siya nawawala. Nauna lang siyang lumayo. At ngayon, pagkatapos ng lahat, bumalik siya. Hindi alam ni Jeo kung bakit. Pero ramdam niya sa sarili—may magbabago. “Makikipagkita ka ba sa kanya?” tanong ni YN, malamig ngunit mahinahon ang tinig. Sumagot si Jeo, hindi siya matingnan: “Siguro… kailangan.” Hindi nakiusap si YN. Hindi rin siya umiyak. Tumayo lang siya at nagsabi: “Kung ganun… siguro kailangan ko rin ng distansya.” Nagkita sila sa luma nilang café. Si Camille, parang wala namang nagbago… pero may kakaiba. Mas matatag. Mas may edad. Mas malungkot. “Hindi ako bumalik para bawiin ang kahit ano,” sabi niya. “Gusto ko lang makita kung sino ka na ngayon.” Tiningnan siya ni Jeo—at sa unang pagkakataon, wala na ang sakit. Hindi tulad ng dati. Hindi tulad noong naghihintay pa siya. “Isa kang pinakamalaking ‘paano kung’ sa buhay ko,” Sabi ni jeo. “Pero meron na akong ‘eto na talaga.’” Gabing iyon, muling humarap si Jeo sa pintuan ni YN. Ngayon, hindi na siya nagdadala ng pagkalito— Kundi ng kasiguraduhan. “Bumalik si Camille… pero hindi na siya ang tahanan ko,” Sabi ni Jeo. “Ikaw na.” Hindi agad sumagot si YN. Dahil ang pagmamahal, hindi basta bumabalik. Pero nang pinapasok niya ito… baka, baka lang— Ngayon, pwede na itong manatili. #JEO #ONGFAM #fypシ゚ - @_aprilayyyyyyy