POV: PART 42 (STORY 5) Hinatid ako ni Jeo pauwi sa bahay. Anong oras na din nung nakauwi kami kanina. Dito na ako mag s-stay sa bahay dahil alam kong medyo ok na rin ang nararamdaman ko. Kylie: Eat... Mahinang sabi nya sakin habang ako naman hinihintay ang tawag ni Jeo. Y/n: E ikaw? Hindi kaba kakain? Umiling naman sya at umalis sa harap ko. Kumunot ang noo ko. Y/n: Huy, ayaw mo ba talaga? Tinignan nya lang ako at hindi manlang ako nginitian saka sya pumasok sa kwarto nya. Ano problama nun? Natapos akong kumain at hinugasan ko kaagad ang ginamit kong pinggan. Wala pa sila manang dito dahil sa lunes pa ang balik nila. Bigla nanaman akong nakaramdam nang pananakit ng puso ko. Napahinto akong saglit at uminom ng tubig. I tried to calm down. My cellphone rang and I immediately answered it. Y/n: Jeo— "This is Doctor Renier." Akala ko si Jeo. Y/n: Umhh, bakit po? "Anong nararamdaman mo? Kapag nakakaramdam ka ng sakit pumunta ka kaagad dito sa hospital Y/n." Pinilit kong ngumiti at dahan dahang unakyat papunta sa kwarto ko. Y/n: D-doc... Napaluha nalang ako bigla. Y/n: Mamamatay din naman po ako diba— "Y/n—" Y/n: Ayoko na pong mag aksaya ng oras, gusto ko lang na kasama ko silang lahat. Doc I know na walang lunas ang sakit ko— "But if you take good care of yourself, tatagal ka sa mundo." Y/n: Ayaw ko na pong pahirapan pa ang sarili ko doc. Kasabay nito ang pag patay ko ng cellphone ko. Humikbi ako at umiyak lang ng umiyak, ngayon, mas nakaramdam ako ng sakit... dobleng sakit. Hindi ko sila kayang iwan... ayoko pang mawala sa mundo pero alam kong mangyayari at mangyayari din yun. Ayaw ko nang mahirapan pa ako, kapag nahihirapan ako alam kong nahihirapan din sila. Ngayon, I just wanted to be with them. Ilaan ang oras ko sa mga taong mahal ko at minamahal ako ng buo. Mamamatay din ako. Yun lang ang alam ko. — Y/n: Hi Dong! (Ngumiti sya at niyakap ako.) Nakita ko si Meimei na medyo nakakapaglakad na talaga. Binuhat ko si Jadon at lumapit kay Meimei. Nakangiti sya habang hinahawakan ni Naynay. I love seeing her smile— their smile. Sana palagi ko itong nakikita, pero hindi. Mafe: Jeremiah nandito na si Y/n. Y/n: Papasok nalang po ako Nay. (Tumango naman sya) Binaba ko si Jadon at pumasok sa loob. Nakita kong nagb-bakesi Jeo habang nakangiti. Y/n: Cookies? Tumango sya, I hugged him ng walang pagaalinlangan. Gusto kong palagi syang kasama. Nakaramdam ako ng lungkot ng maalala ko nanaman ang mga sinabi ko kay Doc kagabi. Jeo: Nag lalambing nanaman. What do you need? Natawa naman ako. Grabe ha! Y/n: Nothing. Gusto lang kitang yakapin bago ako mawala— Jeo: Isa. Natawa nalang ako at napailing. Y/n: Biro lang. Sabi ko pa— "Biro" pero ang totoo hindi yun biro lang. Y/n: Nasan sila Tita? Jeo: Nasa kwarto mahal. Tumango naman ako. Y/n: Mall tayo? Agad kong pag aya sa kanya. Jeo: Mall? Y/n: Gusto kong gumala. Kasama kayong lahat. Jeo: Ok? Y/n: Ako na magsasabi kila Tita. Tumango naman sya. Umakyat ako kaagad sa kwarto nila Tita at kumatok. Y/n: Tita? Janice: Pasok ka nak. Binuksan ko ang pinto at nakitang nandon din pala si Tito. Geo: Ok naba pakiramdam mo? Tumango naman ako. Geo: Mabuti naman. Nginitian ko naman si Tito. Y/n: Uhmm... pwede po ba tayo pumunta ng mall? Geo: Gusto mo ba? Nahihiya akong tumango. Janice: Sige, kung yun ang gusto ng isa pa naming prinsesa. Medyo nahiya ako sa sinabi ni Tita sakin. Geo: Sasabihan ko lang sila sa baba na mag handa na. Tumango naman si Tita. Hinintay kong makalabas si Tito saka ako umupo sa tabi ni Tita. Janice: May problema kaba? Y/n: T-tita... (Tumulo ang luha ko.) Niyakap ako ni Tita at hinaplos ako sa likuran. Janice: Bakit ha? Nag away ba kayo ni Jeo? Umiling ako at umiyak lang. Janice: Shhhh... Y/n: A-ayoko pong iwan kayo, hindi ko po kaya. Mahina ang pagkakasabi ko dahil baka may makarinig sa amin. Janice: Iwan? Bakit? Y/n: Malala po ang sakit ko... a-anytime pwede akong mawala— Janice: Wag mong isipin yan— Y/n: Yun po ang totoo. May arrhythmia po ako... Janice: What?! Pasigaw na sagot ni Tita. Tinignan ko sya saglit. Tumulo ang luha nya... —— #Jeo #jrmh_jeo #foryou #forurpage #4u - @jrmh_jeo