@navat.satra: មនុស្សដែលចង់សម្រេចការណ៍ធំមានច្រើន តែមនុស្សដែលមានស្មារតីតស៊ូនឹងបញ្ហា តើមានប៉ុន្មាននាក់? មនុស្សខ្លះទន់ខ្សោយនឹងបញ្ហាមែនទែន កុំថាឡើយប្រឈមផ្ទាល់ឬដោះស្រាយ សូម្បីតែឮថាបញ្ហាអាចនឹងកើតមាន គឺភ័យស្លន់ស្លោប្រាសអាយូសបោះបង់ដំណើរ ឬបោះបង់គោលដៅតែម្ដង។ ទូក បើកាលណាជ្រាបទឹកដោយបញ្ហាផ្សេងៗ ប្រាកដហើយមនុស្សកំពុងជិះនឹងស្លន់ស្លោ ប៉ុន្តែស្លន់ស្លោយ៉ាងណាក៏មិនដល់ថ្នាក់អង្គុយមើលរហូតទូកត្រូវលិចនោះដែរ ហើយក៏មិនដល់ថ្នាក់លោតចោលទូកភ្លាមៗ ទាំងដែលទូកមិនទាន់លិចនោះដែរ “លិចចាំលោត”។ ពិតហើយ ពួកគេនឹងព្យាយាមគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីស្ដារទឹកចេញពីទូកកុំឱ្យវាលិច ឬរហូតដល់ដំណាក់កាលស្រោចស្រង់ស្ថានការណ៍លែងបានតែម្ដង ទើបពួកគេសម្រេចចិត្ដត្រូវលោតហែលរកទីផ្សេងដើម្បីប្រាស្រ័យ។ បើគង់តែលិច ការបោះបង់មុនឬក្រោយ ចម្លើយនៅតែជាការបោះបង់ឬនៅតែលោត ប៉ុន្តែវាឆ្លុះឱ្យឃើញពីឆន្ទ:តស៊ូរបស់បុគ្គល ដ្បិតថាការបោះបង់ខ្លះគឺមកពីការវាយតម្លៃដឹងមុន ប៉ុន្តែពេលខ្លះការតស៊ូដោយមិនបោះបង់ វាក៏អាចកែប្រែពីអាក្រក់មកល្អបានដែរ ឬវាអាចលត់ដំសមត្ថភាពប្រាជ្ញាស្មារតីយើង ឱ្យថ្នឹកនឹងការប្រឈម ឬឱ្យរវៀសរវៃក្នុងការដោះស្រាយនូវបញ្ហាជាច្រើនផ្សេងទៀតទៅថ្ងៃខាងមុខ។ លិចចាំលោតដល់គុម្ពោតចាំតោង៖ គ្រប់កិច្ចការងារ ឬគ្រប់ដំណើរក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ គ្មានការឆ្ពោះទៅដោយរលូនរហូតនោះទេ យូរឬឆាប់ បញ្ហាតិចច្រើនឬតូចធំគង់តែកើតមាន។ ដូច្នេះគួរប្រុងស្មារតីទុកមុនសម្រាប់ប្រឈមនឹងវា ឬនៅពេលប្រឈម ចូរដោះស្រាយវាឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពសិន កុំទាន់ប្រញាប់បោះបង់ភ្លាមៗពេក ដោះស្រាយកើតឬមិនកើត ចាំសម្រេចចិត្ដហក់លោតទៅតោងចាប់គោលដៅមួយផ្សេងទៀត។ ដ្បិតសមត្ថភាពបញ្ញា (iQ) របស់បុគ្គលម្នាក់ៗមានកម្រិតផ្សេងគ្នា ដូច្នេះស្មារតីក្នុងការប្រឈម ឬវិធីសាស្ត្រក្នុងការដោះស្រាយ រមែងតែបង្ហាញលទ្ធផលខុសគ្នា ប៉ុន្តែ ឱ្យតែមានឆន្ទ:តស៊ូដោះស្រាយវា បញ្ហានឹងបង្រៀនមនុស្សជាមិនខាន។ ខ្ញុំនៅចាំឃ្លាមួយក្នុងសៀវភៅទស្សនៈ២២២ថ្ងៃ (និពន្ធឡាំលីម) ឃ្លានោះសរសេរថា “ខ្ញុំចេះហែលទឹក គឺទឹកបង្រៀនខ្ញុំឱ្យចេះហែល” ឬសំដៅជាទូទៅថា មានតែអ្នកដែលហ៊ានតតាំងនឹងបញ្ហាប៉ុណ្ណោះ ទើបបញ្ហាអាចបង្រៀនពួកគេឱ្យទទួលបានបទពិសោធថ្មីក្នុងជីវិត។ អត្ថបទវិភាគ៖ ណាវ៉ាត់- satra kh #សុភាសិតខ្មែរ #foryoupage #ព្រះពុទ្ធសាសនា #ប្រជាជន #fyp