_u._r._a._l._ :
Bu gün sükut bir az ağırdı. İçimdəki səs “keçəcək” deyir, amma keçmir. Onun gözləri hələ də beynimdə yaşayır, baxışlarının altında gizlənən sakitliyi unuda bilmirəm. Bir vaxtlar mesajına baxmaq üçün səbəbim vardı, indi isə telefona baxanda səbəbsiz bir boşluq. Əllərim yazmaq istəyir, amma ağlım sus deyir. Çünki bəzən yazmaq da yara kimi qanadır insanı. Mən yazmadım… sadəcə siqaretin tüstüsünə baxdım, sanki o da mənimlə idi, səssiz və uzaq.
Artıq onun adını çəkmirəm, amma hər kəlmənin arxasında o var. Bəzən elə gəlir ki, qəlbimdə bir otaq boş qalıb, pəncərəsi açıq — külək hər dəfə onun adını gətirir. Bir foto var idi, silmədim. Niyə bilmirəm… bəlkə bir gün baxaram, yad kimi. Amma bu dəfə sevgi yox, sadəcə bir “keçmiş” kimi baxaram. Bu gün bir az az siqaret çəkdim, çünki artıq hər tüstü məni deyil, onu aparır.
İndi sakitəm. Nə onu günahlandırıram, nə özümü. Sadəcə hər şeyin bir vaxtı varmış — və bizim vaxtımız bitmiş. Sevgi ölmür, sadəcə yerini xatirəyə verir. Mən onu unutmayacam, amma artıq onunla yaşamaq da istəmirəm. Bilirəm, bir gün külək əsəcək, tüstü kimi dağılacaq bu ağrı da. Və o zaman anlayacam ki, bəzən sevmək — getməyin ən sakit formasıymış.
2025-10-16 22:13:50