@umerkot760: وقت گذري ويو… اهي ڏينهن، اهي ملاقاتون، سڀ خواب بڻجي ويا۔ هوءَ، جنهن لاءِ دل ڌڙڪندي هئي، اڄ ڪنهن ٻي جي نالي ٿي وئي آهي۔ شهر ۾ شاديءَ جا ڏيئا ٻري رهيا هئا، هر ڪنڊ ۾ سُر ۽ خوشبو هئي، پر هن جي دل ۾ اوندهه وڌي وئي۔ اکيون نم، ۽ هٿ ۾ هڪ پراڻو خط — جنهن ۾ لکيل هو: “مان سدائين تنهنجي رهندس…” هاڻي جڏهن هو اهو خط پڙهي ٿو، ته لفظن ۾ ڄڻ ڪنهن جو آواز ٻڌي ٿو۔ هو کلڻ جي ڪوشش ڪري ٿو، پر هر لفظ دل کي چيري ٿو وجهي۔ محبت ختم نه ٿي، بس منزل بدلجي وئي۔ ڪڏهن ڪڏهن هو شام جو دريءَ وٽ بيهي چنڊ ڏانهن ڏسندو آهي، ۽ پاڻ سان چوي ٿو: “شايد اهو ساڳيو چنڊ اڄ به هن جي شهر ۾ چمڪي ٿو…” وقت بيرحم آهي، پر يادون وقت کان به وڌيڪ ضدِي۔ هو پاڻ کي سمجهائڻ جي ڪوشش ڪري ٿو، “بس وساري ڇڏ، سڀ گذري ويو۔” پر دل چوي ٿي، “جيڪي دل ۾ رهجي وڃن، انهن کي وقت به نه مٽائي سگهي.” ڪڏهن ڪڏهن فون هٿ ۾ وٺي سندس نمبر ڏسي ٿو، پر ڪال نه ٿو ڪري۔ ڇو ته ڄاڻي ٿو — هاڻي هر لفظ دير سان ايندو، ۽ هر احساس بيمعنيٰ لڳندو۔ راتن جو هو دريءَ وٽ ويهي سندس نالي تي شروع ٿيندڙ هر لفظ لکندو آهي، پوءِ اهي صفحا ڦاڙي ڇڏيندو آهي۔ ڪڏهن سوچيندو آهي، “شايد، جيڪڏهن قسمت ٿورو مهربان هجي ها، ته اها اڄ به منهنجي هجي ها…” پر قسمت جا پنهنجا رستا هوندا آهن۔ هو پنهنجن خوابن کي بند اکين ۾ دفن ڪري ٿو، ۽ پنهنجي آپه کي مسڪراهٽ سيکاري ٿو۔ آخر ۾، هڪ ڏينهن، هو خط کڻي دراز ۾ بند ڪري ٿو، ۽ چوي ٿو: “تون خوش رهجانءِ، مون کي هاڻي رڳو تنهنجي دعائن ۾ ياد رکجانءِ…” 🌧️💔 --- چنڊ اڄ به چمڪي ٿو، پر هاڻي هو ان ڏانهن ڏسي نه ٿو، ڇو ته کيس احساس آهي — ڪجهه محبتون وقت سان نه مري سگهن ٿيون، پر هميشه “رهجي ويل منظر” بڻجي دل جي ڪنڊ ۾ جيئنديون رهن ٿيون۔ 🌙
