ireniren2024
Region: ID
Sunday 02 November 2025 13:25:24 GMT
15514
169
5
258
Music
Download
Comments
Whasim :
luar biasa ijin share kk
2025-11-14 11:16:39
0
Yuni Nursanti :
Aamiin
2025-11-28 23:27:34
0
jennydien4 :
terima kasih
2025-11-15 00:20:53
0
Tunggara hate :
bohong klw tabur tuai itu ada
2025-11-15 01:31:12
0
To see more videos from user @ireniren2024, please go to the Tikwm
homepage.
![#pov — [ p. 02 ] “somewhere in between.” jeo ong — the man who made you believe that ordinary moments could feel like forever. ysabel's pov the morning air smelled like damp soil and coffee. maaga kaming umalis ng team dahil sabi ni ma’am kara, mahaba raw ang biyahe papunta sa barangay san luis. isa ‘to sa mga lugar na hindi pa napupuntahan ng foundation, kaya excited din ako kahit alam kong pagod na naman ang kasunod nito. i had my camera slung around my neck, and my old blue notebook tucked in my bag. lagi ko ‘yong dala dahil doon ko sinusulat lahat — kung saan ako napunta, sino ang mga nakilala ko, at kung anong mga natutunan ko sa araw na ‘yon. parang journal ng mga pagkakataong minsan hindi ko kayang sabihin sa iba. “belle, tubig mo oh.” tawag ni trish, isa sa mga kasama kong volunteers. “thank you,” sabi ko sabay ngiti sa kan'ya. everyone was half-asleep except me. i liked mornings like this — tahimik, huni lang ng mga ibon ang maririnig, may kaunting lamig ng hangin. by the time we arrived, halos tanghali na. the sun was high, and the place was wide open — may mga bahay na gawa sa kahoy, mga batang naglalaro ng patintero, at mga nanay na naglalaba sa tabi ng ilog. “dito tayo mag-set up,” sabi ni ma’am kara, sabay turo sa open area na may puno ng acacia. i nodded and started unloading the boxes. mga hygiene kits, notebooks, crayons, vitamins, mga damit. sanay na sanay na kami sa ganito, sa init, sa pawis, sa bigat ng trabaho — kasi sa dulo, laging sulit. habang nag-aayos ako ng mga gamit sa mesa, naririnig ko ‘yung mga tawa ng bata. and for a second, naisip ko na naman sila. what if they're also out there doing a road trip. napangiti ako habang inaayos ang mga dala namin sa table. “belle, paki kuha nga ‘yung isa pang box ng notebooks,” sabi ni trish. tumango ako at pumunta sa van. paglapit ko, napansin kong may mga bagong dumating na sasakyan sa kabilang side ng pwesto namin. may nakaparadang van, tapos may mga lalaking nagbubuhat ng cooler, upuan, camera bags, tripod. akala ko noong una, baka ibang volunteers din. pero hindi ko na rin pinansin. kinuha ko na ang ibang box ng notebooks. habang naglalakad ako pabalik sa tent, may huminto sa gilid ko. lalaki, may suot na cap at may hawak na water jug. “miss, tulungan na kita diyan.” napalingon ako. hindi ko siya agad nakilala. but there was something in his tone — calm, polite, genuine. “ay hindi, kaya ko po—” “okay lang. mas mabigat ‘to kapag ikaw lang mag-isa.” and before i could argue, kinuha na niya ‘yung kabilang dulo ng box. naglakad kami ng sabay at tahimik lang. the air between us felt oddly familiar, pero hindi ko alam kung bakit. pagdating sa mesa, nilapag namin ng sabay. “thank you,” ani ko kahit hingal pa. “no problem,” sagot niya sabay tumungo ng bahagya. and that was when i looked at him properly. sun-kissed skin, in simple plain shirt, may mga bahid ng pawis sa noo, ang mga mata n'yang naniningkit kapag ngumingiti. and for a moment, my heart froze — like time just.. paused. pero hindi. hindi naman siguro siya. imposible. “volunteer din ba kayo?” tanong ko ng casual lang, kahit sobra na ang kabog sa dibdib ko. “hindi po,” sagot niya. “napadaan lang kami. tapos nakita ko ‘tong outreach n'yo habang nag c-check ng lugar.” “ganon po ba, sige po. salamat.” tugon ko naman. he chuckled. “wala ‘yon. araw-araw n'yo ba 'to ginagawa?” and then i heard a familiar voice from afar — “jeo! tulungan mo si domeng, bilis!” napalingon siya at sumigaw pabalik, “sige po, wait lang!” that name. that voice. jeo. hindi ako agad nakapagsalita. he turned to me again while smiling. “sige, mauna na ako. salamat ulit!” “ah.. sige po.” mahina kong sagot. and then he left. the moment he walked away, napatingin ako sa langit, trying not to look too affected. maybe i was overthinking. maybe coincidence lang ‘to. but deep down, i knew. it was him. jeo ong. the person i watched for years. the person who unknowingly kept me going. [ #jeoongedits #jeremiahong #jeoong #fyp ]](/video/cover/7564014860279844104.webp)
