@psikologmetinzdem: Bir kişi hayatımızdan ayrıldığında, fiziksel olarak gitmiş olsa bile, zihinsel temsilinin (imajının) iç dünyamızda varlığı devam eder. Psikodinamik kuram bunu “içsel nesne” olarak tanımlar. Yani gerçek kişi gitse bile, onun zihnimizdeki versiyonu yaşamayı sürdürür. Bu nedenle kişi çoktan uzaklaşmış, hayatına devam etmiş olsa bile, biz iç dünyamızda hala “o hâlâ burada” hissiyle hareket ediyor olabiliriz. Ayrıldıktan sonra beklemeye devam etmek çoğu zaman sevginin değil, işlenmemiş ayrılık, inkâr, idealizasyon ve duygusal bağlılığın etkisidir. Zihin, özellikle güven, değer görme, tamamlanma veya aidiyet ihtiyacını o kişiyle bağdaştırdıysa, gerçekliği kabul etmek güçleşebilir. Çünkü kabul, yalnızca kişinin gittiğini kabullenmek değildir; aynı zamanda o kişiyle yaşanan duygusal yatırımın boşa çıkmış olabileceği ihtimaliyle yüzleşmektir. Psikodinamik açıdan insan bazen gitmeyeni değil, gitmiş olmasına rağmen “içsel olarak hâlâ orada duran” kısmını bekler. Bu, çoğu zaman kaybın kendisine değil; kaybın tetiklediği yalnızlık, değersizlik, terk edilme ve tamamlanmama duygularına karşı bir savunma biçimidir. Aslında beklemeye devam etmek, çoğu zaman şu cümleyi bilinçdışında taşır: “Eğer geri dönerse, eksik parçam da tamamlanır.” Fakat gerçek iyileşme, gidenin geri dönmesiyle değil, içimizdeki yarım kalan duygunun anlamlandırılmasıyla başlar. Çünkü bazen kişi gitmiştir; fakat biz içsel olarak aynı sahnenin başında kalmış olabiliriz. Psikoterapötik yaklaşımda amaç, kişiyi zorla “bıraktırmak” değildir; onu neden bırakamadığını anlamasına eşlik etmektir. Çünkü insan bazen kişiyi değil, kişideki duygusal karşılığını bekler. Ve en önemli farkındalık şudur: Gerçekten gitmiş biri artık “orada” olmayabilir; ama sen kendini bulduğunda, zaten kimseyi orada beklemezsin. #ayrılık #keşfet #psikoloji #takıntı

psikologmetinözdemir

Open In TikTok:

Region: TR

Saturday 15 November 2025 13:55:09 GMT