Bəzən insan anlayır ki, bəzi hekayələr nə qədər dirənsən də, nə qədər tutub saxlamağa çalışsan da, artıq davam edə bilmir. Mən də bunu sonda dərk etdim. Biz dəfələrlə küsüb barışdıq, neçə dəfə qırılıb yenə bir-birimizi yolun ortasında tapdıq… amma hər dəfə geri qayıdanda içimdə bir şey əvvəlkindən bir az daha ölürdü. Hər barışığımız sanki bir az daha uzaqlaşdırırdı bizi. Mən çox düşündüm… niyə bu qədər dözdük? Niyə bu qədər qaldıq? Bəlkə də ikimiz də bir-birimizi itirməkdən qorxduğumuz üçün, bəlkə də tək qalmamaq üçün… ya da sadəcə vərdişin içində itmişdik. Amma sonda anladım ki, bəzən insan sevdiyi üçün yox, artıq daha çox yara aldığı üçün gedir. Heç kimə kinim yoxdur. Sənin də günahın yoxdur, mənim də. Sadəcə yolumuz bizi eyni yerə aparmırdı artıq. Biz bir-birimiz üçün çox şey olduq — dərs olduq, yara olduq, güc olduq, amma sonda yol olmadıq. Bilirəm ki, sağalacam. Bilirəm ki, bu ağrı da gedəcək. Amma bugün… bugün bir az yanım, bir az kövrəlməyim normaldır. Çünki bu, sadəcə bir ayrılıq deyil — uzun müddət içimdə saxladığım bütün ümidlərin sakitcə sönməsidir. - @rnxsn