@molly13240: ผ้าเช็ดหน้าใช้แล้วทิ้ง ตัวนี้ไม่เป็นขุยนะคะ #ผ้าขนหนูเช็ดหน้าแบบใช้แล้วทิ้ง #เดซี่ #แผ่นเช็ดหน้า #แผ่นเช็ดหน้าใช้แล้วทิ้ง

ม่ามี๊น้องสมายด์ ヅ
ม่ามี๊น้องสมายด์ ヅ
Open In TikTok:
Region: TH
Saturday 22 November 2025 00:32:57 GMT
137
36
31
1

Music

Download

Comments

xthenoonx
หมี่ไหมตัวซีเคร็ท :
ใช้ดีค่ะ
2025-11-22 15:49:01
0
dyrg4g2w6g5s
ปอกะปันปัน :
ใช้ดีมากค่ะ
2025-11-23 04:05:53
0
maydaimond
แม่เมล์รีวิว.🍀 :
สะดวกมาก
2025-11-23 03:06:19
0
narusorn82
มี๊พลอย รีวิว :
น่ารักคุ้มมาก
2025-11-22 07:12:42
0
yipso_19
⋆𐙚 ̊น้องยิปโซป้ายยา˚🎀༘⋆ :
น่าใช้
2025-11-22 14:07:16
0
nqqdiqqq
Mamii Sikeen 🧺 :
น่าสนใจ
2025-11-22 15:37:14
0
itimitim23
กิ๊ฟที่แปลว่าของขวัญ 🎁 :
ใช้ดีค่า
2025-11-22 08:14:41
0
mommy.khongkhwan
แม่ไหมที่เป็นการตลาด🫶🏻💖 :
น่าใช้จังค่ะ
2025-11-23 03:39:48
0
yunnn.yh
ยุนยุนลูกแม่ :
ใช้ดีเลยค่ะ
2025-11-22 04:42:04
0
leeeeeeeee_htp
Linlee_ 09HTP🍓 :
คุ้มมาก
2025-11-23 06:00:05
0
imissyou_920
ช็อปปิ้งออนไลน์24ชม. :
ใช้ดีค่ะ
2025-11-22 11:46:33
0
nongnuea18
แม่น้องเหนือกฤษฎิ์ :
น่าใช้มากๆ🥰🥰
2025-11-22 03:59:14
0
nateengai
nateengai :
ใช้ดีค่าาา
2025-11-22 15:40:42
0
mommyked_leica
มี๊เกตน้องไลก้า👶🏻💖 :
คุ้มมากเลย🤍
2025-11-22 07:37:50
0
choli0022
mamicho8 :
ใช้ดี เนื้อนุ่ม
2025-11-22 04:15:30
0
chanunshop1
chanunshop1 :
ถูกใจแม่มาก💖
2025-11-22 08:26:44
0
chabachabachaba
ชบา :
ใช้ดีค่า
2025-11-22 09:59:03
0
31_01_43
มี๊นุ่น น้องมาร์ติน 2k εїз :
น่าใช้มากคะ
2025-11-22 01:14:53
0
_nadiia_55
ツ NADIA🌻ᯓ :
ใช้ดีมากๆค่าาา
2025-11-22 06:04:11
0
numapueng
Pawinee(^_^)🌸🌸🌿🌿😊😘💕 :
คุ้มมาก
2025-11-22 01:12:18
0
wanfa24
Wanfa 💁‍♀️ป้ายยา! :
นุ่มม
2025-11-22 09:41:40
0
niparatchomchaira
นกขายของถูกรีวิวเองทุกชิ้น :
คุ้มมากค่ะ
2025-11-22 01:48:01
0
milkpup2
น้องปริ๊นซ์ครับ :
น่าใช้มากค่ะแม่
2025-11-22 07:36:01
0
guayjang
อ้อนรีวิวขายทุกอย่าง🍹🛒🥳 :
คุ้ม
2025-11-22 00:48:57
0
fern.pj6153
ғ ᴇ ʀ ɴ 🐷( 22.2 k ) :
ราคาเบามากก💖
2025-11-22 04:55:09
0
To see more videos from user @molly13240, please go to the Tikwm homepage.

Other Videos

AYAW NILANG UMUPO SA TABI KO DAHIL ANG NANAY KO TAGALINIS NG CR — PERO NOONG GRADUATION, ISANG LINYA LANG ANG SINABI KO, AT LAHAT SILA NAIYAK. Ako si Randy, at sa loob ng labindalawang taon kong pag-aaral, natutunan kong hindi lang hirap ang masakit — kundi ang hiya na itinanim ng iba sa’yo. Hindi ko kailanman ikinahiya si Nanay, pero araw-araw, pinaparamdam ng mundo na dapat kong ikahiya siya. Si Nanay Lita, ang nanay kong tagalinis ng CR sa eskwelahan na pinapasukan ko. Oo — siya ‘yung babaeng may walis, may timba, at may amoy ng sabon at disinfectant sa katawan. At oo, siya rin ‘yung babaeng tinatawanan ng mga kaklase ko, habang ako ay pinandidirihan. ANG BATA NA LAGING MAG-ISA Grade 1 ako noon, unang araw ng klase. Masaya ako, suot ko pa ang bagong uniform na binili ni Nanay sa ukay-ukay. Pagpasok ko, narinig ko ang tawanan. “Uy, ‘yan ‘yung anak ng tagalinis ng CR!” “Siguro amoy kubeta rin ‘yan!” Tawa silang lahat. At simula noon, walang gustong umupo sa tabi ko. Kapag may group activity, ako ang huling natitira. Kapag may kainan, wala akong katabi. Minsan, habang kumakain ako mag-isa, narinig ko pa ang isa: “Kaya pala malinis palagi ‘yung CR, may anak na nag-aaral dito!” Masakit. Pero umuwi lang ako nang tahimik. Pagdating ko sa bahay, nakita ko si Nanay, pawisan, may mga sabon sa braso, nakangiti pa rin. “Anak, may ulam ako. Adobo, oh!” Ngumiti ako, pilit. “Salamat po, Nay.” Hindi ko nasabing umiiyak ako buong tanghali dahil sa kanya. ANG LABINDALAWANG TAON NG PANGUNGUTYA Taon-taon, pareho lang. “Anak ng janitress.” “Tagalinis ng banyo.” “Walang kwenta.” At tuwing nakikita ko si Nanay na naglilinis ng sahig sa school habang ang mga estudyante ay dumadaan at umiwas sa kanya, sumasakit ang dibdib ko. Pero kahit gano’n, lagi niyang sinasabi: “Anak, ‘wag mong ikahiya ang trabaho ko. Hindi marumi ang taong marangal. Mas marumi ang pusong nanghuhusga.” Kaya kahit masakit, tiniis ko. Hindi ako lumaban, kasi alam kong may araw din ng katotohanan. ANG ARAW NG GRADUATION Pagkatapos ng labindalawang taon ng pangungutya, dumating na ang araw ng graduation. Puno ang gymnasium. Lahat ng magulang nakaayos — may mga mamahaling gown, may mga cellphone na nagre-record. Sa pinakadulo ng upuan, nakita ko si Nanay. Naka-puting blouse, maayos ang buhok, pero halatang galing pa rin sa trabaho. May sabon pa sa mga kamay niya, at amoy pa rin ng Lysol. Ngunit sa akin, siya ang pinakamarilag na babae sa buong mundo. Tinawag ang pangalan ko: “VALEDICTORIAN — RANDY DE LEON!” Tahimik akong lumakad papunta sa entablado. Naririnig ko pa rin ang mga bulungan: “Siya ‘yung anak ng janitress, ‘di ba?” “Nakakagulat, siya pala ‘yung top student!” Pero ngayon, ako na ang may pagkakataong magsalita... Ctto: Viralngayon #fypシ゚ #foryoupage #fyp #kindness #cebuphilippines
AYAW NILANG UMUPO SA TABI KO DAHIL ANG NANAY KO TAGALINIS NG CR — PERO NOONG GRADUATION, ISANG LINYA LANG ANG SINABI KO, AT LAHAT SILA NAIYAK. Ako si Randy, at sa loob ng labindalawang taon kong pag-aaral, natutunan kong hindi lang hirap ang masakit — kundi ang hiya na itinanim ng iba sa’yo. Hindi ko kailanman ikinahiya si Nanay, pero araw-araw, pinaparamdam ng mundo na dapat kong ikahiya siya. Si Nanay Lita, ang nanay kong tagalinis ng CR sa eskwelahan na pinapasukan ko. Oo — siya ‘yung babaeng may walis, may timba, at may amoy ng sabon at disinfectant sa katawan. At oo, siya rin ‘yung babaeng tinatawanan ng mga kaklase ko, habang ako ay pinandidirihan. ANG BATA NA LAGING MAG-ISA Grade 1 ako noon, unang araw ng klase. Masaya ako, suot ko pa ang bagong uniform na binili ni Nanay sa ukay-ukay. Pagpasok ko, narinig ko ang tawanan. “Uy, ‘yan ‘yung anak ng tagalinis ng CR!” “Siguro amoy kubeta rin ‘yan!” Tawa silang lahat. At simula noon, walang gustong umupo sa tabi ko. Kapag may group activity, ako ang huling natitira. Kapag may kainan, wala akong katabi. Minsan, habang kumakain ako mag-isa, narinig ko pa ang isa: “Kaya pala malinis palagi ‘yung CR, may anak na nag-aaral dito!” Masakit. Pero umuwi lang ako nang tahimik. Pagdating ko sa bahay, nakita ko si Nanay, pawisan, may mga sabon sa braso, nakangiti pa rin. “Anak, may ulam ako. Adobo, oh!” Ngumiti ako, pilit. “Salamat po, Nay.” Hindi ko nasabing umiiyak ako buong tanghali dahil sa kanya. ANG LABINDALAWANG TAON NG PANGUNGUTYA Taon-taon, pareho lang. “Anak ng janitress.” “Tagalinis ng banyo.” “Walang kwenta.” At tuwing nakikita ko si Nanay na naglilinis ng sahig sa school habang ang mga estudyante ay dumadaan at umiwas sa kanya, sumasakit ang dibdib ko. Pero kahit gano’n, lagi niyang sinasabi: “Anak, ‘wag mong ikahiya ang trabaho ko. Hindi marumi ang taong marangal. Mas marumi ang pusong nanghuhusga.” Kaya kahit masakit, tiniis ko. Hindi ako lumaban, kasi alam kong may araw din ng katotohanan. ANG ARAW NG GRADUATION Pagkatapos ng labindalawang taon ng pangungutya, dumating na ang araw ng graduation. Puno ang gymnasium. Lahat ng magulang nakaayos — may mga mamahaling gown, may mga cellphone na nagre-record. Sa pinakadulo ng upuan, nakita ko si Nanay. Naka-puting blouse, maayos ang buhok, pero halatang galing pa rin sa trabaho. May sabon pa sa mga kamay niya, at amoy pa rin ng Lysol. Ngunit sa akin, siya ang pinakamarilag na babae sa buong mundo. Tinawag ang pangalan ko: “VALEDICTORIAN — RANDY DE LEON!” Tahimik akong lumakad papunta sa entablado. Naririnig ko pa rin ang mga bulungan: “Siya ‘yung anak ng janitress, ‘di ba?” “Nakakagulat, siya pala ‘yung top student!” Pero ngayon, ako na ang may pagkakataong magsalita... Ctto: Viralngayon #fypシ゚ #foryoupage #fyp #kindness #cebuphilippines

About