part 2| #pov — nag-apply ka bilang editor at photographer ng ong fam, hindi mo inaasahang mapapalapit ka sa panganay nila. ‎basang-basa sina jeo, joshua, at domeng nang bumalik sila mula sa tubig, tumatawa pa habang umaakyat sa buhanginan. ako naman ay abala pa rin sa pag-check ng mga kuha ko nang bigla kong makita si jeo na tumigil sa harap ko. ‎ ‎wala siyang pasabi—kinuha niya ang camera bag ko at isinukbit sa balikat niya. ‎ ‎“uy! huwag mo ngang—basa ka pa!” mabilis kong sabi, napataas ang boses ko dahil nakita kong tumutulo pa ang tubig mula sa buhok niya pababa sa shirt. ‎ ‎tumingin siya sa akin, hindi pa rin binibitiwan ang camera. “ako na magdadala. baka madulas ka pa ‘pag ikaw ang may hawak.” ‎ ‎“basa ngani ang kamay mo?” iritadong sagot ko, inaabot ko sana pero hindi niya ibinalik. ‎ ‎imbes, mas lalo niyang iniangat ang camera palayo. “don’t worry. hindi ako kuryente,” biro niya, pero may seryoso ang mukha. ‎ ‎“hindi nga! mababasâ ‘yan—” reklamo ko ulit, pero tumalikod na siya para maglakad paakyat. ‎ ‎nilingon niya ako saglit, ‎“trust me, y/n. mahal to kapag nalaglag mo.” ‎ ‎at dahil naiwan akong nakatunganga na parang ako pa ang mali, wala akong nagawa kundi sundan siya paakyat habang abot-abot pa rin ang reklamo ko sa loob ng utak ko. ‎ ‎pagkaakyat namin, dire-diretso ako sa kwarto. hindi ko na nilingon si jeo at halos maramdaman ko pa ang tingin niya sa likod ko. ‎ ‎pagkapasok ko, agad kong binuksan ang laptop at sinimulang ayusin ang mga na-transfer na shots. kahit pagod, gusto ko nang matapos para hindi ko na siya kailangan pang kausapin—lalo na’t medyo triggered pa rin ako sa “not bad” niyang comment kanina. ‎ ‎hindi pa ako nakaka-two minutes nang kumatok si Joshua. “y/nnn? kakabihis ko lang. may papatulong sana ako—yung bagong vlog namin. pwede ba saglit?” ‎ ‎napabuntong-hinga ako, pero bumangon din. “ano po yun?” tanong ko habang ini-adjust ang laptop para makita niya. ‎ ‎pagbukas ko ng pinto, nandoon si joshua. ‎ ‎”ito camera mo, pinabigay ni jeremiah.” ‎ ‎tumango at umupo na rin para makapagsimula na. ‎ ‎ilang sandali lang pumasok si tito geo, ngiting-ngiti at pumapalakpak. ‎ ‎pag-angat ng tingin ko, nakita ko si jeo sa likod nila—buhok tuyong-tuyo na, bagong shirt, peri gusot. na para bang… nagmadali siyang umakyat. ‎ ‎tumigil sila sa pintuan. si tito geo, agad nagsalita. ‎“ang sipag naman dito!” sabi niya, proud na proud pa. ‎ ‎kasunod naman pumasok si ma’am janice, lumagpas kay jeo habang ngumingiti. ‎ ‎“o, nagtatrabaho pa rin yung bata,” sabi niya habang nakatitig sa screen ko. ‎ ‎“ganyan ang masarap kasama—madiskarte.” ‎ ‎napatingin ako kay jeo. ‎siya naman, nakaayos ang kamay sa bulsa, nakasandal sa pinto, at hindi na naman ako tinatantanan ng tingin, tahimik siya. ‎ ‎parang siya pa ang pinagpapawisan sa loob ng malamig na kuwarto. ‎ ‎“masipag nga, ‘no?” singit ni tito, tapos tinapik si jeo sa balikat. ‎“magaling pumili ng editor yung daddy mo, jay.” ‎ ‎nag-angat ako ng kilay. ‎ ‎pag-alis nina tito at tita, nagsimula na kaming mag-edit ni joshua. inexplain niya yung sequence para sa bagong vlog habang ina-adjust ko naman yung timeline. tahimik pero productive, hanggang sa napansin namin na medyo lumalalim na ang hapon. ‎“magpe-prepare na raw para sa dinner,” tawag ni ate bing mula sa kusina. ‎ ‎nag-save muna ako ng file bago bumaba. pagdating ko sa kusina, nadatnan ko si domeng na naghuhugas ng ilang trays at nag-aayos ng ingredients. ‎ ‎“ay, y/n! patulong po ako, ha? ikaw bahala sa marinade, ako sa paglagay sa tupperware,” sabi niya habang nakangiti. tumango ako at nag-roll up ng sleeves. kumuha ako ng gloves, tapos nagsimula kami. tahimik sa loob ng kusina pero komportable—parang nakapasok ako sa routine ng bahay na ito. ‎ ‎“ang galing naman ah,” biro ni domeng habang pinapasa sa’kin ang meat. ‎ ‎napatawa ako. “practice lang sa bahay, meng.” ‎ ‎habang inaayos ko yung tupperware, dumating si joshua, nakasandal sa pintuan na parang nanonood lang. ‎ ‎“grabe ka naman, y/n,” sabi niya, nakangisi. ‎ [see comsec] #jeoong #jeremiahong #ongfam #fyp - @alieiah.ong