⁨ و اما جالبه بدونین دلیل علمی این کار چی هست؟ احتمالا برای شما هم پیش اومده که داشتین یکی از دردناک ترین خاطرات و یا تروماهای زندگیتون رو با خنده و شوخی تعریف میکردین و درمانگر فقط شما رو با جدیت و دقت و آرامش نگاه کنه و فعالانه به شما گوش میده اما این به دلیل نیست که اون فردی بی احساسه و یا نمیفهمه بلکه چون میدونه که چیزی که داره میبینه یه چیزیه به اسم مکانیزم دفاعی. خندیدن موقع حرف زدن از درد یکی از شایع ترین واکنش های دفاعی مغز هست چرا که وقتی یک خاطره بیش از حد برای ما تلخ و دردناک بوده، ذهن ما برای اینکه اون لحظه رو «قابل تحمل تر» بکنه یک لایه ی محافظ دورش میکشه و یا اصطلاحالا اون رو «کپسوله» میکنه. گاهی اون لایه میتونه خندیدن یا شوخی یا بی حسی و یا حتی بی تفاوتی ظاهری باشه که به این معناست که مغز ما هنوز توانایی این رو نداره که اون خاطره رو بدون درد لمس کنه پس به جاش یه جور واکنش خنثی و یا حتی شاد میسازه تا بتونه ازش رد بشه اما نه چون مهم نیست بلکه اتفاقا چون زیادی مهمه! و اما درمانگر در اون لحظه همراهِ خنده ی شما نیست نه برای اینکه فضا سنگین تر بشه بلکه چون میخواد شما برای اولین بار اون خاطره رو بدون نقاب تجربه کنید چون اگر همراه شما بخنده، شاید مغز شما اون لایه رو ضخیم تر دور اون تروما بکشه و محکمتر بشه چون حتی گویی درمانگرِ شما به نظرش اون خاطره خنده دار بوده و اینجوری انگار اون درد به رسمیت شناخته نمیشه و هیچوقت باهاش مواجه نمیشید. اما وقتی با جدیت به شما نگاه میکنه به شما این سیگنال رو میفرسته که من درد تورو میفهمم حتی اگه لبخند بزنی و سعی کنی پنهانش کنی و این شاید اون لحظه ای باشه که درمان اتفاق میفته و شما هم جرات میکنید با اون خود واقعی تر رو به رو بشید. نکته ی آخر اینکه این خنده ها،نه تنها نشونه ی ضعف نیست بلکه نشونه های تلاش مغز ما برای زنده موندن از یک گذشته سخت هست چون اگر این مکانیزم دفاعی برای بقای ما وجود نداشت، احتمالا ما یا سایکوز میشدیم یا از بین میرفتیم اما اگر آماده باشید جلسات کوچینگ و تراپی و روانکاوی جایی هست که کم کم اون نقاب ها زمین گذاشته بشه. نظر شما چیه؟ #تراپیست #مکانیزم_دفاعی #درمانگر_تحليلى #لایف_کوچینگ #لایف_کوچ ⁩ - @bobcoach98